Conny: “Blijf jezelf, accepteer jezelf en draag dat ook uit naar anderen.”
Conny, 67 jaar, stond in de jaren ‘70 en ‘80 als lesbienne op de barricade om te strijden voor lhbti-rechten. In de jaren erna liep ze mee in vele Pride walks, gaf ze voorlichting en hielp ze mee bij het organiseren van homofestivals. Nu is ze algemeen bestuurslid bij het COC en werpt ze een blik op wat er al goed gaat op lhbti-vlak en wat de wereld nog nodig heeft.
Even kort, wie ben je?
Hoe heet je? Hoe oud ben je? En waar woon je?
Ik heet Conny, ik ben 67 jaar. En ik woon in Alkmaar.
Waar word je blij van?
Er zijn veel dingen in het leven waar ik blij van word. Met vrienden uitgebreid eten, carnaval vieren of een mooie wandeling in de natuur maken. Lekker luieren op het strand, mooie voetbalwedstrijden van AZ zien met vrienden, kamperen, een kunstmuseum bezoeken. Of lekker samen met mijn vrouw voor onze tent zitten met een mooi glas wijn.
Wat wens je de wereld toe?
Veiligheid en vrede. Geborgenheid voor de mensen, en dat iedereen voldoende te eten, te drinken en een dak boven het hoofd heeft.
Acceptatie voor minderheidsgroepen. Dat ze zich veilig voelen in de maatschappij en dat alle kinderen hoopvol naar hun toekomst kunnen kijken.
Wat vind je al goed gaan als het gaat om de acceptatie van mensen die zichzelf zien als lhbtqi+ persoon? En wat kan nog beter, vind jij?
De verbinding die mensen steeds meer zoeken met elkaar. Dat ze in gesprek raken en mensen weer actie ondernemen doordat ze merken dat het niet vanzelf gaat allemaal.
Wat ook goed gaat: dat steeds meer mensen bezig zijn met hun coming-out en dat er ook meer oog komt voor bijvoorbeeld intersekse en de problematiek daaromheen.
‘’Internationaal kan natuurlijk ook nog veel beter. Veiligheid, acceptatie, kijk maar eens wat er in de VS gebeurt.’’
En wat kan nog beter, vind jij?
Neem bijvoorbeeld de eindeloze wachtlijsten voor transgenders bij hun transitie en de begeleiding daarbij. De veiligheid op straat voor transgenders. Acceptatie rond drag queens, zodat ze zichzelf kunnen zijn.
Verder denk ik aan mensen die nog achtergesteld worden in bepaalde beroepen en de werksfeer die veiliger kan voor lhbt-personen. Ook zou het mooi zijn als sportverenigingen meer oog hebben voor lhbt-personen. Dat als er problemen zijn rond acceptatie dat ze die serieus nemen.
Ook belangrijk: dat kerkleiders eindelijk stoppen met conversietherapie en het veroordelen als het erover gaat. Dat gelovigen een veilige plek krijgen binnen hun geloofsgemeenschap. En dat scholen aandacht voor voorlichting blijven houden.
Internationaal kan natuurlijk ook nog veel beter. Veiligheid, acceptatie, kijk maar eens wat er in de VS gebeurt. Dat is een grof schandaal. Op dat soort plekken moeten we lhbt-personen ondersteunen.
Kun je kort vertellen wat de regenboogvlag voor jou betekent?
Samen zijn, verbondenheid en zichtbaarheid. Ik heb in veel Pride walks meegelopen en elke keer is het een heel bijzonder gevoel die vlag te dragen voor de gemeenschap.
En Conny, wat is jouw verhaal?
Welke veranderingen heb jij in de lange tijd die je actief bent opgemerkt als het gaat om lhbtqi+?
Dat is bijna teveel om op te noemen. Ik ben actief sinds mijn 25e en ben inmiddels 67.
Ik heb golfbewegingen gezien. In de jaren 70 en 80 was het vooral samen strijden voor lhbt-rechten. Ik demonstreerde en was heel actief bezig met roze zaterdag, homofestivals en voorlichting. Daarna kwam een rustigere periode waarbij iedereen het idee had dat we niet meer op de barricade hoefden. De samenleving accepteerde de lhbt-gemeenschap steeds meer. En nu zie ik weer een kentering, weer de angst bij mensen voor hun veiligheid. Geweld op straat neemt toe en social media zorgt er vaak voor dat angst verder toeneemt.
Conny tijdens een van de demonstraties
Wat zou je mensen die iets soortgelijks doen als jij willen meegeven?
Blijf jezelf, accepteer jezelf en draag dat ook uit naar anderen. Vraag mensen om respect te hebben voor elkaar. Zeker senioren blijven een kwetsbare groep, waarbij eenzaamheid een grote rol blijft spelen helaas. Ook mensen binnen verschillende geloofsgemeenschappen, bijvoorbeeld moslims, mogen vanwege hun geloof vaak niet hun eigen leven leiden.
Waarom vind jij sport zo belangrijk voor lhbtqi+ personen?
Ik hou zelf erg van sport, om te doen en te kijken of bezoeken. Ik vind het belangrijk dat bijvoorbeeld AZ actief met diversiteit bezig is. Daarom vind ik scheldkoren in een stadion niet thuishoren. Het kan niet zo zijn dat hordes mensen woorden als ‘homo’ en ‘flikker’ als scheldwoord over het veld schreeuwen. Uit GGD-onderzoek van twee jaar geleden blijkt zelfs dat 70% van de sporters zich niet veilig voelt binnen hun vereniging. Dat moet stevig aangepakt worden. Het is te gek voor woorden dat om die reden mensen afhaken en niet meer gaan sporten.
Wat maakt dat je de rol van de kerk zo belangrijk vindt rond lhbtqi+?
Ik ben gelovig opgegroeid binnen de Rooms Katholieke kerk en heb me daar ook altijd veilig in gevoeld. Maar ik heb natuurlijk in de loop van de jaren gehoord welke schandalige praktijken richting lhbt-personen zijn uitgeoefend. Bijvoorbeeld dat mensen uit de kerk worden verstoten en niet meer mogen deelnemen. Dat conversiepraktijken nog steeds voorkomen in Nederland. Het is absurd dat de regering niet zegt: ‘’En nu moet dit wettelijk verboden worden.’’
Ik heb diverse malen een roze viering mee mogen organiseren in de oud-katholieke kerk. Dat is voor mij een voorbeeld van hoe je de lhbt-gemeenschap een warm hart toedraagt.
Wat staat Nederland de komende jaren te doen als het gaat om lhbtqi+?
Om maar wat te noemen: zorgen dat verworven rechten niet afbrokkelen. Actief voorlichting geven op scholen en sportverenigingen. Transgenders ondersteunen. Subsidie geven aan HIV/AIDS bestrijding zowel in Nederland als internationaal. Organisaties zoals COC en internationale afdelingen steunen. En last but not least: bijzondere aandacht voor lhbt-ouderparen.
