Fred: “Geduld, tolerantie, acceptatie en begrip zijn de basiselementen van liefde.”
Fred, 31 jaar, groeide op in Brazilië, in een Nederlandse gelovige kolonie. Homoseksualiteit werd daar niet geaccepteerd. Toch kwam Fred daar uit de kast. Later kwam hij via Duitsland in Nederland terecht. En hoewel zijn geloof hem nog steeds achtervolgt, is hij na een ingewikkelde jeugd in Brazilië eindelijk vrij om te zijn wie hij is.
Even kort, wie ben je?
Hoe heet je? Hoe oud ben je? En waar woon je?
Ik ben Fred, 31 jaar. Eigenlijk heet ik Frederico. Mijn naam is een “hommage” aan mijn opa van mijn moeders kant. Maar omdat zijn naam, Odorico, ouderwets was, hebben mijn ouders besloten mij Frederico te noemen. Mijn broer werd naar onze opa van onze vaders kant genoemd. Sinds een paar jaar stel ik me voor als Fred. Dat is een soort protest, omdat Fred een “homonaam” is volgens mijn vader. Dus: ‘Hai, ik ben Fred en ik ben homo.’’ Ik woon in de prachtstad Alkmaar. Daarvoor woonde ik tien jaar in Duitsland en daarvoor in Brazilië, mijn geboorteland.
Waar word je blij van?
Kleine dingen maken mij blij. De geur van vers gezette koffie of gebakken appeltaart. De zon op mijn gezicht. Fietsen. Ongepaste grapjes. Warm douchen. Mensen laten schrikken. Een uitje met mijn gekozen familie. Borrelen. Feestjes. Tijd doorbrengen met mijn neefjes en nichtje.
Wat wens je de wereld toe?
Ik wens de wereld meer geduld, tolerantie, acceptatie en begrip toe. Dat zijn volgens mij de basiselementen van liefde. Als mensen geduldiger, toleranter, accepterender en begripvoller zouden zijn, zou de wereld er misschien een stukje rooskleuriger uitzien.
Wat vind je al goed gaan als het gaat om de acceptatie van mensen die zichzelf zien als lhbtiq+ persoon?
Die vraag vind ik heel erg moeilijk, omdat ik in het midden van twee heel verschillende landen zit. Enerzijds heb ik Brazilië, een land waar volgens een NGO alleen al in 2024 bijna 300 mensen vanwege hun geaardheid vermoord werden. Aan de andere kant heb ik Nederland, een land dat voorloper was in de acceptatie en emancipatie van lhbtqi+ personen. Wat ik in Nederland als een homoman kan beleven, zou ik nooit in Brazilië durven doen. Het gaat om kleine dingen: hand in hand op straat lopen, kussen, knuffelen en geen zorgen maken om hoe ik mezelf in het openbaar presenteer en of dat mannelijk genoeg is om niet aangevallen te worden.
En wat kan nog beter, vind jij?
Ik vind het in Nederland heel erg goed gaan, ondanks de stijgende gevallen van homofobie. Lhbtqi+ personen zijn in mijn beleving in dit land veilig. Ik weet dat het nog beter kan, vooral voor mensen die zichzelf als transgender identificeren. In Brazilië is er een lange weg te gaan, voor alle letters van de regenboog.
Ik zou niet weten waar ik mee zou moeten beginnen. Brazilië wordt zo erg bepaald door het geloof, dat het moeilijk is om de mentaliteit van een heel land te veranderen. Ik zeg niet dat geloof slecht is. Maar voor mij is het nooit een goeie relatie geweest. Als er een god is, heeft hij voor mij gefaald.
En Fred, wat is jouw verhaal?
Over welke letter(s) op de lhbtqi+ regenboog gaat jouw verhaal?
Mijn verhaal gaat over de letter ‘h’ op de lhbtqi+. Ik ben dus een homo cis-man. Zoals iedereen ben ik ook opgevoed met het traditionele man-vrouw ideaal. Toen ik erachter kwam dat ik op mannen viel, was er niemand in mijn omgeving waarmee ik mezelf kon identificeren. Ik worstelde met mijn gevoelens en vroeg me dagelijks af of die gevoelens goed en okay waren.
“Ik schaamde me voor wie ik was en geloofde écht dat ik naar de hel zou gaan.”
Thuis en in de kolonie werd niet of veroordelend gesproken over het onderwerp. Ik was angstig om uit de kast te komen. Ik wilde niet het mikpunt van negativiteit, opmerkingen en veroordelingen zijn. Een oom van mij is ook homo. Thuis werd nooit positief over hem gesproken. Hij was te vrouwelijk en te flamboyant. Ik voelde mij niet veilig om uit de kast te komen. Maar omdat de druk om te moeten leven zoals mijn familie dat wilde zo hoog was en ik niet kon doen alsof, kwam ik uiteindelijk toch uit de kast.
Kun je kort vertellen wat die letter voor jou betekent?
Het moment dat ik trots op mezelf kon zijn, op de homo die ik nu ben, duurde wel even. Ik hoorde veel negatieve dingen over mijn geaardheid en moest veel slechte dingen doormaken. Ik schaamde me voor wie ik was en geloofde écht dat ik naar de hel zou gaan. Nadat ik mijn gelovige omgeving verlaten had, besefte ik dat er in de wereld veel meer is dan een boek met leefregels dat jouw leven voor altijd bepaalt. Mijn geaardheid bepaalt niet wie ik ben. Dat is een mooi en goed deel van mij en het maakt wie ik ben. De letter ‘h’ betekent voor mij nu vrijheid, acceptatie, geluk en liefde.
Wat vond of vind jij nog steeds lastig aan dat stuk van jouw identiteit?
Heel gek om te zeggen, maar heel soms heb ik nog steeds het gevoel dat het verkeerd is om homo te zijn. Dat is volgens mij het gevolg van brainwashing, waar ik als kind mee te maken had. Ik hoorde dat homo’s vies zijn, niet gelukkig mogen zijn en dat homoseksualiteit een straf van god is. Nu ben ik een trotse homo, maar af en toe vraag ik me af of ik gelukkig mag zijn. Vooral op momenten waarop ik erg gelukkig ben en van het leven geniet. Dan vind ik het nog steeds lastig dat er nog littekens zijn en dat die littekens ook best pijn doen.
Wat of wie heeft jou daarbij geholpen, of helpt daarbij nog steeds?
Eén ding kan ik met 100% zekerheid zeggen: vanaf het moment dat ik mijn gelovige omgeving verliet, begon mijn zelfacceptatie. De verandering van de negatieve omgeving die bepaald werd door een boek naar een omgeving waar mensen veel meer bezig zijn met andere inzichten, dat was de start van een kleurrijker leven. In het begin heb ik heel veel struggles gehad. Ik vertrouwde niemand en was altijd bang om over mijn geaardheid te praten. Naarmate de tijd verstreek viel me op dat mensen toch opener en begripvoller waren dan mijn oorspronkelijke omgeving.
Één van de mensen die mij geholpen heeft en nog steeds helpt, is mijn nicht Fernanda. Zij woonde ook in de kolonie, maar op een gegeven moment verhuisde zij naar Nederland. Ondanks de afstand hielden we contact. Toen ze een keer in Brazilië op bezoek was, durfde ik het aan haar te vertellen. Zij was de eerste persoon aan wie ik het durfde te zeggen. De reactie was overweldigend. Als biseksuele vrouw bevindt zij zich ook op de regenboog.
Daarnaast heb ik mijn man. Hij is mijn rots in de branding. Hij geeft me de steun die ik nodig heb.
“‘’Ik wilde andere mensen vinden waarmee ik iets gezamenlijks had. Mensen die mijn struggles herkennen.’’”
Als laatste, maar niet minder belangrijk, heb ik nu ook mijn vriendje. Voor hem is homo zijn de normaalste zaak van de wereld. Zijn homoseksualiteit en zijn persoonlijkheid zijn zo met elkaar verweven, dat het voor hem vreemd is als mensen homo’s raar vinden. Hij laat mij zien, op momenten waarop ik me afvraag of ik gelukkig mag zijn, dat ik ook een gelukkig leven mag hebben en dat er niets mis mee is om van het leven te genieten.
Wat is voor jou een bepalend moment geweest in jouw zoektocht naar jezelf?
Ik was zestien toen ik voor het eerst zoende met een jongen en zeker wist dat ik op mannen viel. Dat was een heel bijzonder moment. Vanaf toen wilde ik andere “lotgenoten” vinden en vrienden vinden waar ik me mee kon identificeren. De meeste homo’s hebben een moeilijke weg achter de rug, maar als ze eenmaal bevrijd zijn van de onjuiste omgeving komt het goed. Herkenning is de juiste term, denk ik. Ik wilde andere mensen vinden waarmee ik iets gezamenlijks had. Mensen die mijn struggles herkennen.
Wat vind je juist een voordeel of een mooi iets aan dat stuk van jouw identiteit?
Het bepaalt niet mijn geheel, maar het is zeker het opvallendste kenmerk. Door de manier waarop ik ben opgevoed en de struggles die ik heb meegemaakt, zal ik altijd beseffen dat mensen het zwaar kunnen hebben met een coming-out. En dat mensen die gelovig zijn, goed geïnformeerd moeten worden.
Wat zou je mensen die zich in jou herkennen willen meegeven?
Jouw omgeving bepaalt niet wie je bent. Het is jouw leven en wat je voelt is goed. Be strong, kies voor jezelf. Ook als het pijn doet om afstand te moeten nemen van mensen die eigenlijk voor je zouden moeten zorgen, het komt allemaal goed. Er zijn mensen die van je houden en je steunen. Zoek ze op.
En hoe zit het dan precies met…
Vroeger voelde je je 'anders'. Hoe was dat voor je?
Ik kon me niet identificeren met mijn omgeving, en vooral niet met andere jongens in de kolonie. Zij praatten altijd over het boerenleven, over trekkers, koeien, varkens. En natuurlijk over meisjes. Ik kon daar niets mee. Het interesseerde me niet hoeveel liters een koe per dag geeft, hoe je varkens voert en hoe snel je trekker mag rijden. Ook begreep ik niet wat er zo leuk was aan meisjes. Ik vond het veel leuker om met meisjes te spelen.
“Je zult je eigen familie vinden, die van jou houdt zoals jij bent. Alles wat je door gaat maken, de slechte ervaringen, de vernederingen, het geweld, zullen je sterker maken.”
Omdat ik meer tijd met de meisjes doorbracht, kreeg ik vaak opmerkingen te horen die ik niet zo goed begreep. “Grappig dat je alleen met meisjes speelt”, “Waarom wil je niet voetballen?”. Ik vroeg me vaak af waarom ik niet zoals de andere jongens was en niet dezelfde dingen leuk vond. Door al die opmerkingen en mijn andere voorkeuren, voelde ik me anders, als een buitenstaander. Wie ik ben en hoe ik me gedroeg, dat was kennelijk verkeerd. Maar er was niemand die mij het uitlegde waarom dat dan verkeerd was. Ik was een jongen, maar tegelijkertijd niet mannelijk genoeg.
Wat zou je nu zeggen tegen de worstelende tiener die je ooit was?
‘’Run for the hills!’’ Geintje. Het komt allemaal goed. Je omgeving bepaalt niet wie je bent. Je bent een goed mens. Je hoort erbij. Je doet er toe. Je gaat liefde en veiligheid in je leven vinden. Maak je geen zorgen en probeer niet jezelf aan te passen. Je zult je eigen familie vinden, die van jou houdt zoals jij bent. Alles wat je door gaat maken, de slechte ervaringen, de vernederingen, het geweld, zullen je sterker maken. Zodra je hier weg bent ga je zien dat er veel meer in de wereld is. Mensen zullen je een leuke en grappige man vinden. Jouw eigenschappen zijn jouw kracht.
Hoe is de relatie met je familie nu?
Die is er niet meer. Volgende vraag. 😉
Mijn geaardheid is altijd een gevoelig onderwerp geweest. Mijn ouders hebben daar altijd heel erg veel moeite mee gehad en helaas nog steeds. Het zit in kleine dingen, bijvoorbeeld: mij niet feliciteren op mijn trouwdag, terwijl dat gebruikelijk is bij mijn zus en broers. Ook wordt het gewoon hardop tegen mij gesproken dat mijn lifestyle verkeerd is. En ze proberen me nog steeds te overtuigen om de weg naar God terug te vinden.
Sinds ik een polyamoreuze relatie heb, is het contact met mijn familie teruggebracht naar het hoognodige. Sinds afgelopen jaar heb ik helemaal geen contact. De druppel voor mij was toen mijn moeder tegen mijn man zei dat ‘’alleen beesten zo’n leven kunnen leven’’. Ondanks hun geloof en dat God kennelijk geen fouten maakt, ben ik in hun ogen verkeerd. Ik heb overigens nog wel regelmatig contact met mijn broer, zijn vrouw en zijn kinderen die ook in Alkmaar wonen.
Heb je het stuk rond geloof in je opvoeding een plek kunnen geven?
Na een lange weg van afleren en wennen, kan ik zeggen dat ik dat hoofdstuk in mijn leven volledig afgesloten heb en dat ik geloof eindelijk een plekje heb kunnen geven. Het is soms lastig, omdat je alles wat je als kind leert meeneemt naar de rest van je leven.
Vandaag de dag vermijd ik elk gesprek over geloof. Het onderwerp is voor mij nog steeds een trigger. Ik word er heel erg boos van.
Hoe ervaar je je biculturele achtergrond nu?
Interessante vraag, want ik woonde in Brazilië in een Nederlandse gemeente, dus werd daar nooit als een échte Braziliaan gezien. Nu in Nederland word ik ook niet als een échte Nederlander gezien. Ik denk dat ik de charme van beide heb. Een mooi tintje met een vriendelijke glimlach, maar ik kan ook bot en direct zijn.
Ik heb ook twee denkwijzen en kan de wereld op twee verschillende manieren zien: soms heel emotioneel, mijn Braziliaanse kant, en soms heel pragmatisch, mijn Nederlandse kant.
